11. "Poważne rozmowy."

Od początku widziałem, że to nadchodzi.

Następnego dnia, gdy Madison tylko się obudziła, powędrowała na dół do kuchni aby zjeść jakieś śniadanie. O dziwo, była głodna, jak jeszcze nigdy. Weszła do pomieszczenia, a jej głównym celem była lodówka. Otwarła jej drzwiczki i zaczęła szukać wzrokiem czegoś dobrego, co mogłaby zjeść. Jej wzrok zawiesił się na naleśnikach, które były już przygotowane do jedzenia. Elizabeth postanowiła zrobić córce niespodziankę i przygotować jej śniadanie. 

Blondynka wyjęła talerz z posiłkiem i z wielkim uśmiechem zasiadła przy stole, biorąc się za konsumowanie jednego z naleśników. Gdy miała właśnie brać drugiego z nich, do pomieszczenia wszedł Chris. Tak samo jak Madison dopiero się obudził, więc przywitał się nieco zaspanym jeszcze głosem i zajrzał do lodówki. Chłopak wyciągnął jakiś jogurt i usiadł naprzeciwko swojej siostry. 

-Jak było? – zapytał, poruszając zabawnie brwiami. Madison nieco zarumieniła się, ponieważ nie zdarzyło jej się jeszcze, rozmawiać ze swoim bratem o sprawach sercowych. Jakoś zawsze tak wychodziło, że ten temat był pomijany w rozmowach pomiędzy rodzeństwem.

-Normalnie. – powiedziała, uśmiechając się pod nosem. Chris’owi oczywiście nie umknął ten mały gest. Cieszył się, że jego siostra jest szczęśliwa. Jednak po chwili, uśmiech, który również gościł na jego twarzy, zniknął. Zaczął zastanawiać się nad tym, czy Mads powiadomiła chłopaka o swojej chorobie, czy nadal trzymała to w tajemnicy. Mimo tego, że nie chciał psuć tego dnia, musiał z nią porozmawiać na ten temat. 

-Madison. – powiedział poważnym głosem, co zdziwiło blondynkę, która skupiła swoja uwagę na nim. –Powiedziałaś mu? – zapytał. Musiał wiedzieć, jakie plany ma względem blondyna, ponieważ po wczorajszej, krótkiej rozmowie, którą z nim odbył, zorientował się, że Mads nie jest mu obojętna.

-Nie. – powiedziała krótko, spuszczając głowę. Nie mogła spojrzeć w tym momencie na Chrisa i zobaczyć to spojrzenie, którym ją obdarzał. Znała je już zbyt dobrze. 

-Wiesz, że musisz mu powiedzieć? – zapytał niepewnie. Nie miał pojęcia jak jego siostra na to zareaguje. Madison słysząc pytanie, które przed chwilą wypłynęło z ust bruneta, ponownie skupiła na nim uwagę. Widziała w jego oczach troskę. Bo to właśnie robił przez cały czas. Troszczył się. Troszczył się o swoją małą siostrzyczkę. Blondynka nie odpowiedziała na jego pytanie, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę, że powinna powiadomić blondyna o tak ważnym szczególe. Jednak nie do końca była pewna, czy stać ją na to. Miała wrażenie, że nie da rady tego zrobić. Że jest na to za słaba. 

-Powiedziałaś w ogóle komuś o tym? – dopytywał brunet, gdy nie usłyszał żadnej odpowiedzi od Mads.

-Nie. – pokręciła głową, unikając jego wzroku. Oboje już całkowicie zapomnieli o tym, że mieli jeść śniadanie. – Tylko Alex o tym wie. – wytłumaczyła.

-Masz zamiar ich uświadomić, że niedługo odejdziesz? Czy chcesz im zrobić taką niespodziankę z dnia na dzień, hmm? – naskoczył na nią Chris, nieco zbyt ostro. Zresztą był już nieco zirytowany zachowaniem swojej siostry. Jego zdaniem, powinna im to powiedzieć, od kiedy zaczęli wspólnie spędzać czas. Są jej przyjaciółmi. A przyjaciele powinni znać tak istotny element jej życia.

-Dobrze wiesz, dlaczego tutaj przyjechaliśmy! – krzyknęła Madison, nie wytrzymując emocji w niej buzujących i gwałtowanie wstała z krzesła. – Nie chcę im o tym jeszcze mówić. Nie potrzebuję ich litości. Jest dobrze tak jak jest. Jeżeli będę gotowa im powiedzieć, wtedy to zrobię! – kończąc swoją przemowę, wybiegła z kuchni, zostawiając wszystko na stole. Była zbyt zdenerwowana, aby w tamtej chwili przejmować się tym, że zostawiła talerz na stole.

-Madison! – usłyszała krzyk swojego brata, wspinając się po schodach. 

-Odpieprz się! – odkrzyknęła, zatrzaskując za sobą drzwi pokoju. 

To była ich pierwsza kłótnia od dłuższego czasu. Chris nigdy nie naciskał na nią, aby mówiła komuś o swojej chorobie. Zawsze rozumiał, że to jej sprawa i sama zdecyduje, co ma zrobić. Tym razem jednak było inaczej. Brunet zaczął wtrącać się w nieswoje sprawy. Nie powinien tego robić, ponieważ dobrze wiedział, jak działa na Madison takie zachowanie. Dziewczyna nienawidziła czegoś takiego.

~*~

Kilka godzin później, gdy Mads nieco uspokoiła swoje nerwy, postanowiła zadzwonić do Alex. Nie miała co robić, więc mogły się spotkać i troszkę poplotkować, jak to pomiędzy dziewczynami bywa. Blondynka wystukała numer swojej przyjaciółki i nacisnęła zieloną słuchawkę. Przyłożyła telefon do ucha, czekając aż Wilde raczy odebrać połączenie. 

-Hej. – po chwili, w słuchawce rozbrzmiał radosny głos brunetki. 

-Cześć. – mruknęła cicho Mads. – Co robisz?

-Siedzę i się nudzę. A co? 

-Spotkamy się? – zapytała z nadzieją w głosie blondynka. Alex, od razu zgodziła się, ponieważ sama miała dzwonić tego dnia do swojej przyjaciółki i proponować spotkanie. Musiała się dowiedzieć pikantnych szczegółów z wczorajszej randki z Luke’iem.

-Za 20 minut w parku, tym niedaleko ciebie? – zaproponowała Wilde. 

-Okej. Do zobaczenia. – dziewczyny pożegnały się i zakończyły połączenia.

Madison nie mając co robić, postanowiła już wyjść z domu. Zakładając buty, zignorowała brata, który wypytywał się ją gdzie wychodzi. Dziewczyna nienawidziła tego, jak bardzo chciał ją kontrolować. Rozumiała, że się o nią martwi, no ale ludzie, ona ma 18 lat i może robić co chce! Jednak nie wszyscy to rozumieli. Mimo to i tak go kochała, był najlepszym bratem, jakiego kiedykolwiek można by było mieć.

Blondynka wyszła z domu i wolnym krokiem, skierowała się w stronę parku. Ostatni raz była w nim chyba jeszcze z Emily. Madison wspominając tamte chwile, zatęskniła za małą dziewczynką. Po kilkunastu minutach, Blake w końcu dotarła do ławki, na której ostatnim razem siedziała z chłopakami. Usiadła wygodnie i zamknęła oczy, napawając się przyjemnym ciepłem, które ogrzewało jej odsłoniętą skórę. 

Nawet nie wie ile czasu tak siedziała. Nie zwracała na to uwagi, dopóki nie poczuła obok siebie obecności drugiej osoby. Otworzyła gwałtownie oczy i odwróciła się do jej nowego towarzysza. Jak się okazało, obok niej siedziała już uśmiechnięta szeroko brunetka. 

Madison odwzajemniła uśmiech i nieco rozbawiona zapytała:

-Co się tak szczerzysz? 

-Opowiadaj. – rzuciła Alex. Blondynka widząc zawziętość wymalowaną na twarzy przyjaciółki, wiedziała, że nie podda się dopóki nie pozna przebiegu całego wczorajszego wieczoru. 

-No więc… - Blake zaczęła opowiadać w jaki sposób spędziła czas z Luke’iem. Alex słuchała jej jak zaczarowana, nawet nie próbowała przerywać wypowiedzi swojej przyjaciółki, bo wiedziała, że gdyby to zrobiła, nie dowiedziałaby się wszystkiego, ponieważ Mads często zapomina, co ma dalej mówić.

W końcu, gdy Madison skończyła opowiadać, Alex postanowiła się odezwać. 

-Awww, jak słodko! – zagruchała radośnie. – Więc co dalej? – dopytywała. Chciała, oj przepraszam, musiała wiedzieć co z nimi będzie! Czy wszystko skończy się na tej jednej randce? Nie miała pojęcia. Wiedziała jednak, że Luke podoba się Mads. Upewniła się tylko, widząc ten błysk w oku przyjaciółki, gdy opowiadała wydarzenia wczorajszego wieczoru. Mimo to, znała ją na tyle dobrze, że czasami do jej pustej blond głowy, może przyjść bardzo głupi pomysł. 

Tak niestety było i tym razem. 

-Nie wiem. – powiedziała smuto blondynka. 

-Jak to nie wiesz? – zapytała zdezorientowana Wilde. 

-Nie chcę go krzywdzić. – wytłumaczyła, chociaż brunetka nie za bardzo wiedziała, co Blake miała na myśli, mówiąc to. 

-O co ci w tym momencie chodzi? Nie rozumiem cię. – ta rozmowa zaczynała się robić coraz poważniejsza, niż mogłoby się zdawać. 

-Dobrze wiesz, o co mi chodzi. – popatrzyła znacząco na brunetkę. – Wiesz, co mnie czeka, jeżeli zaczniemy się spotykać, dojdzie do czegoś więcej, a później na końcu to i tak on będzie cierpiał. Nie chcę tego. Nie chcę sprawić mu bólu, a to jest nieuniknione. – wyżaliła się. 

Alex, słysząc słowa przyjaciółki, przysunęła się do niej i mocno przytuliła. W pewnym stopniu rozumiała Madison i podziwiała ją. Była silną dziewczyną, która w tym momencie chciała uchronić kogoś od cierpienia, które sama by zadała. Nie chciała tego zrobić. Wolała sama cierpieć.

-Rozumiem cię. – wyszeptała Alex, we włosy Mads. - Nie powiedziałaś mu, prawda? – zapytała cicho. Wiedziała, że jest to dosyć ciężki temat. Jednak nie można go uniknąć. Nie w tej chwili. 

-Nie. – odpowiedziała i odsunęła się od przyjaciółki. Spojrzała w zmartwione oczy Wilde, która obserwowała ją uważnie. –Nie wiem, co mam zrobić. – wyszeptała, a w jej oczach zaczęły pojawiać się łzy. 

-Nie uchronisz go od cierpienia, nie mówiąc prawdy. W końcu się dowie, ale wtedy będzie już za późno, nie sądzisz? – Madison zastanawiała się przez chwilę nad słowami Alex. Wiedziała, że ma rację. Wiedziała również, że podczas porannej rozmowy z Chrisem, on również miał rację. Ale cholernie bała się do tego przyznać. Bała się cokolwiek zrobić w tej sprawie. 

-Boję się. Boję się mu powiedzieć, tak jak każdemu innemu. Nie chcę tej litości i współczucia, to nie pomoże. 

-Wiem, mała, wiem. – westchnęła Alex. Madison uśmiechnęła się do niej lekko. – Sama zdecydujesz, co będzie najlepszym wyjściem. To ma być twoja decyzja. Posłuchaj swojego serca, no i trochę rozumu. – zaśmiała się lekko. – Ale zapamiętaj jedno. To, że uchronisz innych od cierpienia, nie znaczy, że oni chcą być od tego ochronieni. Nie wiesz, czego chce Luke. 

-Dziękuję. Dziękuję ci, że zawsze przy mnie jesteś. – blondynka przytuliła się do swojej przyjaciółki. Te słowa, które skierowała do niej Alex, dały jej nieco do myślenia. Wiedziała, że teraz większą część wolnego czasu, spędzi na rozmyślaniu o tym. Ale musiała to wszystko dokładnie przemyśleć i podjąć najwłaściwszą decyzję, która będzie najlepszym wyjściem z tej całej sytuacji. 

Dziewczyny siedziały jeszcze jakiś czas na ławce i rozmawiały na wiele różnych tematów. Gdy spędzały razem czas, nie znały pojęcia takiego jak nuda. Zawsze miały o czym gadać lub co robić. Nastolatki właśnie śmiały się z jakiegoś wspólnego wspomnienia, gdy były młodsze. Jednak tą chwilę przerwał dźwięk dzwonka Alex. Brunetka wyciągnęła telefon z kieszeni i odebrała połączenie, nie patrząc kto dzwoni. 

-Tak, słucham? – powiedziała, próbując opanować ciągle nawracający napad śmiechu.

-Oo, cześć Ash. – przywitała się. Madison, ignorując swoją przyjaciółkę, rozmawiającą właśnie przez telefon skupiła się na dzieciach bawiących się na trawniku. Znów do jej głowy powróciła Emily, którą tak niedawno widziała, a mimo to już tęskniła. 

W końcu Alex zakończyła rozmowę. Szturchnęła Mads w ramię, zwracając na siebie jej uwagę. 

-Wstawaj. Idziemy. – powiedziała podnosząc się z ławki. Blondynka nie mając innego wyjścia, poszła w ślady swojej przyjaciółki i już po chwili stała na własnych nogach obok niej. 

-Gdzie idziemy? – zapytała, gdy ruszyły z miejsca, w kierunku, który znała tylko Wilde. 

-Idziemy do Ashton’a. Są tam wszyscy. Trzeba omówić wyjazd pod namioty. – wytłumaczyła towarzyszącej jej dziewczynie i posłała szeroki uśmiech.

~*~

Po kilkunastu minutach znalazły się już w okolicy, w której Madison była dopiero pierwszy raz. Mads od jakiegoś czasu, narzekała na bolące nogi. W końcu minęło sporo czasu odkąd wykonywała aż tak długo jakąś czynność fizyczną. Zazwyczaj były to krótkie spacery. 

-No chodź. To już ten następny. – wskazała na pobliski dom. Blondynka westchnęła z ulgą i wyrównała swój krok z Alex. Nie pukając do drzwi, brunetka weszła do środka. Madison była nieco zaskoczona zachowaniem swojej przyjaciółki, ale podążyła zaraz za nią. 

Rozglądała się dookoła, podziwiając wiszące na ścianie fotografie. Z osób na nich przedstawionych znała tylko Ashtona. Na jednym czy dwóch pojawiła się cała czwórka chłopców, co wywołało lekki uśmiech na ustach Mads. 

W końcu dotarły do salonu, zastając tam wszystkich chłopaków. Ashton wraz z Calum’em grali w jakąś durną grę na PlayStation, Luke siedział na fotelu i wpatrywał się w migający ekran telewizora, a Michael brzdąkał coś na gitarze. Żaden z tych panów, oczywiście nie zorientował się z obecności dwóch dziewczyn stojących w progu i obserwujących ich. Alex, mając dość ignorowania z ich strony chrząknęła głośno, w końcu skupiając na sobie ich uwagę. 

Chłopcy zatrzymali grę i przywitali z dziewczynami. Alex podbiegła do kanapy, na której znajdowało się ostatnie wolne miejsce. Madison westchnęła zrezygnowana i podeszła do blondyna, który poklepał swoje kolana. Luke posłał jej szeroki uśmiech, który oczywiście odwzajemniła. 

Siadając wygonie na jego nogach, zauważyła jak Calum i Alex, posyłają sobie jakieś dziwne uśmieszki, które były naprawdę podejrzane. Pozostała dwójka, była pogrążona w rozmowie na temat prognoz pogody na najbliższe dni.

Hemmings trzymał swoje dłonie na biodrach Mads i kciukami kreślił kółka. Ten mały gest sprawiał, że przez ciało blondynki przepływała masa dreszczy, których nie sposób było zignorować. 

-To co z tymi namiotami? – zapytała w końcu Alex. 

Wszyscy oprócz Madison pogrążeni byli w rozmowie na temat zbliżającego się wyjazdu. Mads rzadko się odzywała. Tylko wtedy, gdy ktoś bezpośrednio się do niej zwrócił. Cały czas była pogrążona w rozmyślaniach. Nadal nie mogła zdecydować, co powinna zrobić. A bliska obecność blondyna, nie za bardzo jej w tym pomagała. Czuła przy nim dziwne ciepło, które sprawiało, że jej serce biło sto razy mocniej i zdecydowanie szybciej. Zresztą nie tylko ona reagowała w ten sposób. 

Luke miał ten sam problem. 

________________________________________

CZEŚĆ

w sumie nie wiem, po co się tu będę tak produkować, bo i tak tego nie przeczytacie, no ale...

wiecie co? zrobiło mi się strasznie przykro, jak zobaczyłam taką małą liczbę komentarzy. wiem, że stać was na o wiele więcej, więc co wam w tym przeszkadza? jeżeli przestało wam się już podobać to opowiadanie, spoko, kończę z nim. 

serio, jeżeli nadal będzie tak minimalna liczba komentarzy, nie widzę sensu w tym aby kontynuować ten fanfic. 

teraz wszystko jest w waszych rękach, wszystko zależy od was. 

mam nadzieję, do następnego. 

________________________________________

kolejna nominacja do Liebster Award!

to już piata, o ile się nie mylę.

tym razem od 

 http://luke--hemmings--fanfiction.blogspot.com/

bardzo, bardzo mocno ci dziękuję!

każdy już wie o co chodzi, więc...

1. Ile masz lat?

3 października skończę wreszcie 16 xd
2. Ile czytasz opowiadań?

duuużo!
3. Czy czytasz moje opowiadanie? (taka ciekawska jestem :) )

nie, ale właśnie mam zamiar się za nie zabrać :)
4. Twój ulubiony zespół/zespoły?

1D, 5SOS, 30STM, Linkin Park, All Time Low
5. Twoja ulubiona piosenka?

nie potrafię wybrać, serio.
6. Jaki masz telefon? (Samsung, Nokia..?)

Soniaka mam, ale mam zamiar sobie kupić niedługo Samsunga :D
7. Masz zwierzęta?

yup, psa :D
8. Masz rodzeństwo?

mam brata, ale szczerze mogę go zaliczyć również do zwierząt :D
9. Twój ulubiony film?

October baby, Szkoła uczuć, Ostatnia piosenka, TIU
10. Twój ulubiony serial?

TO, TW, TVD
11. W której klasie jesteś?

właśnie zaczęłam pierwszą LO

zabijecie mnie za to, ale naprawdę nie mam pojęcia,

kogo mogłabym nominować.

przepraszam.