12. "Każdy plan, należy wcielić w życie."

To, czego pragnę, wciąż się nie zmienia

I wiem, co powinienem zrobić.

Równo o 17 Madison wyszła z domu, z wielkim plecakiem na plecach. Samochód, który czekał na nią już od dobrych 15 minut, wypełniony był pozostałymi znajomymi, którzy cierpliwie czekali aż nastolatka w końcu wyjdzie z domu. Gdy Calum zobaczył, że blondynka kieruje się w ich stronę, wyskoczył szybko z samochodu i podbiegł do niej. 

-Cześć młoda. – przywitał się, a na jego twarzy widniał szeroki uśmiech. Madison oczywiście również się przywitała i uniosła kąciki swoich ust. Chłopak zabrał od niej plecak i zaprowadził do samochodu. Otworzył przed nią drzwi, aby swobodnie mogła wejść do środka, a później zajął się jej bagażem. 

 

Mads przywitała się ze wszystkimi znajomymi i rozejrzała za wolnym miejscem, które było wolne, oczywiście tylko obok Luke’a. Czy to nie jest dziwne? Alex, ciągle patrzyła na nią z wielkim uśmiechem na ustach. Blondynka, nie miała zielonego pojęcia, o co jej chodzi, ponieważ już od tamtego dnia, gdy były u Ashton’a, jej przyjaciółka dziwnie się zachowywała. 

Blake posłała jej zdezorientowane spojrzenie, gdy zobaczyła, że obok niej siedzi nieznajoma dziewczyna. Nie wiedziała, że jeszcze ktoś miał z nimi jechać. Madison przeszła do wolnego miejsca i zajęła je. 

-Hej. – przywitała się z Luke’iem, który do tej pory nie zwrócił na nią uwagi. Chłopak odwrócił się i napotkał lekko uśmiechającą się w jego kierunku blondynkę. Nawet nie wiecie, jak wielką ochotę miał, aby w tamtej chwili wpić się w jej malinowe wargi, które tak bardzo go pociągały. 

-Cześć. – odwzajemnił uśmiech. Przez kilka chwil wpatrywali się w siebie, nie wiedząc, co zrobić. W całym samochodzie panował gwar rozmów, który starał się przekrzyczeć z przedniego siedzenia Michael. 

-Ej! Ludzie! Spokój! – krzyknął, naprawdę głośno, sprawiając, że każdy się na niego popatrzył z lekkim wkurzeniem.

-O co chodzi? – zapytał Ashton, który chwilę temu pogrążony był jeszcze wraz z Calum’em w rozmowie. 

-Muszę sprawdzić, czy nikogo nie zapomnieliśmy. – uśmiechnął się szeroko i zaczął liczyć wszystkich pasażerów. –Wszyscy! No to jedziemy. – odwrócił się w stronę kierownicy i odpalił auto, ruszając w drogę. 

Luke, chcąc w jakiś sposób wyrzucić ze swojej głowy myśli o tym, jak bardzo w tym momencie chciałby pocałować Madison, włożył słuchawki do uszu i skupił się na wypływającej z nich muzyki. Chciał się, chociaż na chwilę odciąć od otaczającej go rzeczywistości. 

Jednak nie trwało to długo. Znudzona Madison wyrwała mu jedną ze słuchawek, co sprawiło natychmiastowe skupienie jego uwagi na jej drobnej osóbce.

-Czego słuchasz? – zapytała. Nuda, która dręczyła ją od samego początku podróży, sprawiała, że robiła wszystko, aby ją zabić. Na początku starała się czytać książkę, którą zabrała ze sobą, jednak otaczający ją gwar nie pozwalał na to. Nie mogła skupić się na żadnym słowie, które czytała. 

Luke, aby odpowiedzieć na jej pytanie, podał słuchawkę, tą z dłuższym kabelkiem, aby mogła sprawdzić, jaka muzyka w nich leciała. Madison chwyciła ją i włożyła do swojego ucha, próbując rozpoznać lecącą piosenkę. Już po chwili na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, gdy w końcu rozpoznała graną melodię. 

-Thirty seconds to Mars? – zapytała, nie ukrywając radości. Blondyn zszokowany, że jego towarzyszka zna ten zespół, przytaknął z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. 

-Znasz ich? – zapytał niedowierzając. 

-No jasne! – powiedziała z entuzjazmem. – Miesiąc temu byłam na ich koncercie w Nowym Jorku. – wspomniała wydarzenie, które już na zawsze zapisało jej się w pamięci. Do tej pory, czasami nie może uwierzyć, że miała okazję usłyszeć ich na żywo. 

-Co? Nie wierzę. – powiedział zszokowany. 

-To lepiej uwierz. – posłała mu swój piękny uśmiech i wsłuchała w lecącą piosenkę. 

-Więc która z ich piosenek, jest twoją ulubioną? – ciągnął temat Hemmings. 

-Sama nie wiem. Wszystkie są świetne. Ostatnio nałogowo słucham Was it a dream. A twoja? 

-Wydaje mi się, że A beautiful lie. – powiedział, po chwili zastanowienia.

Jeszcze przez jakiś czas rozmawiali o muzyce. Jej rodzajach, o zespołach, jakich słuchają i poszczególnych piosenkach. Do tej pory nie mieli pojęcia, że może ich łączyć aż tak wiele. W końcu Madison zaczęła ogarniać senność. Nie miała siły już rozmawiać. 

Z lekką niepewnością położyła swoją głowę na ramieniu chłopaka, wsłuchując się w grającą muzykę, zamknęła oczy, pogrążając się we śnie. 

Luke na początku, był nieco spięty. Nie wiedział, co powinien zrobić, po tym jak Mads zasnęła na jego ramieniu. Przez chwilę zastanawiał się jak postąpić, co zrobić. Po kilku minutach, gdy miał już stu procentową pewność, że blondynka śpi, objął ją ramieniem w talii, tym samym przyciągając ją bliżej swojego ciała. Na swojej szyi, czuł równomierny oddech Blake, który powodował u niego dreszcze oraz dziwne ciepło. Ciepło, które świadczyło o tym, że miał pewność, że jest bezpieczna. Dlatego, że była w jego ramionach, które ochroniłyby ją od wszystkiego. 

Cały ten czas pogrążony był w swoich myślach, które nie dawały mu spokoju. Po tej jednej randce, czuł… wiedział, że chce więcej. Potrzebował tej małej osóbki w swoim życiu. Chciał być dla niej, kimś, kim nie był jeszcze dla nikogo. Chciał sprawiać, aby na jej twarzy widniał ten uśmiech, który tak bardzo kochał, chciał zapewnić jej bezpieczeństwo, ochronić ją od wszystkiego. Chciał być dla niej. Tylko dla niej. 

Nawet nie wiedział, w którym momencie, sam oparł swoją głowę o tą spoczywającą na jego ramieniu. Gdy tylko to zrobił, dziwnym sposobem, jego powieki mimowolnie opadły, zamykając okno na świat. Pogrążył się we śnie. 

We śnie, w którym wszystko było idealne, a przy jego boku była mała uśmiechająca się postać, którą była Madison.

~*~

 

Po jakimś czasie samochód w końcu się zatrzymał, Madison nadal pogrążona była we śnie, natomiast Luke, zaskoczony zatrzymaniem się otworzył nagle oczy. Jak się okazało byli już na miejscu. Trzeba było wyjść i rozkładać namioty, aby mieć, w czym spać. Tak wyszło, że blondyn miał być w namiocie sam. 

Jednak nie przeszkadzało mu to. W pewnym sensie nawet się cieszył, z racji tego, że będzie miał więcej miejsca tylko dla siebie. 

Wszyscy powoli wychodzili z samochodu i zabierali swoje bagaże z bagażnika. Jednak Luke nadal siedział na swoim miejscu. Nie miał pojęcia co zrobić, ponieważ blondynka nadal spała. Nie miał serca jej budzić. Wyglądała tak spokojnie, tak pięknie… 

Jednak, musiał to zrobić. 

-Madison. – szepnął cicho, składając pocałunek w jej włosach. – Mads. Wstawaj. – jednak to nic nie pomogło. 

-Kochanie, jesteśmy na miejscu. – sam nie miał pojęcia dlaczego tak do niej powiedział. Nie powinien tego robić, w końcu nie są razem, prawda? Jednak zwracając się do niej w ten sposób, czuł się tak właściwie, jakby to było normalna rzeczą w jego życiu. Nazywanie jej tak.  

Blondynka, powoli poruszyła się i otworzyła lekko oczy. Spojrzała zaspanym wzrokiem na wpatrującego się w nią blondyna. 

-O co chodzi? – zapytała, zachrypniętym od snu głosem. 

-Jesteśmy na miejscu. – wytłumaczył Luke i uśmiechnął się lekko. 

-Oh… - tylko na tyle było ją stać, w tym momencie. 

Jej ciało powoli rozbudzało się do życia. Na jeszcze miękkich nogach, wstała z siedzenia i skierowała się do wyjścia z samochodu. No ale jak to na Madison przystało, zawsze coś musiało pójść nie tak. Przechodząc między wolnymi już siedzeniami, potknęła się o pasek czyjejś torebki. 

Z jej ust wydobył się przestraszony pisk, była gotowa już na zderzenie z ziemią. Jednak poczuła dwie silne dłonie, otaczające jej talię i przytrzymujące w miejscu. Chłopak podniósł ją do pionu i przyciągnął do swojej klatki piersiowej, czekając aż jej oddech się wyrówna. 

Po chwili, gdy dziewczyna się nieco uspokoiła, wyswobodziła się z jego dłoni i odwróciła do niego. 

-Dziękuję. – powiedziała, wdzięcznie się uśmiechając. 

-Zawsze do usług. – puścił jej oczko, również się uśmiechając. 

Madison w końcu wyszła z samochodu. Słońce już powoli chyliło się ku horyzontowi. Dziewczyna rozejrzała się dookoła. Z każdej strony otaczał ich las, samochód stał na leśnej drodze, a oni znajdowali się na jakiejś polanie. Szczerze, nie miała pojęcia gdzie w tym momencie jest. 

 

Z obserwacji wyrwała ją Alex, która podeszła do niej ze skruszoną miną. 

-Musimy pogadać i Ci się to nie spodoba. – powiedziała cicho brunetka, ciągnąc Mads za łokieć, z dala od pozostałych. 

-O co chodzi? – zapytała z uniesioną brwią i skrzyżowała ramiona na piersi. 

-No bo… No… - nie za bardzo wiedziała jak ma to jej powiedzieć, co niezwykle irytowało blondynkę. 

-Wykrztusisz to w końcu z siebie? 

 

-Ta dziewczyna, która ze mną siedziała, Zoe, przywiozła namiot w którym miałyśmy spać… ale okazało się, że jest dwu osobowy. – powiedziała na jednym wdechu. 

-No chyba sobie ze mnie żartujesz?! – wrzasnęła, nieco głośniej niż było trzeba, skupiając na nich uwagę wszystkich pozostałych, którzy do tej pory pochłonięci byli rozkładaniem namiotów. 

Alex, robiła wszystko aby tylko nie patrzeć na wykrzywioną we wściekłości twarz przyjaciółki. Szczerze, nie miała pojęcia, że zareaguje aż tak… emocjonalnie? Tak, wydaje mi się, że to dobre określenie. 

-Przepraszam. – powiedziała cicho Wilde. Co na to Mads? Nie mogła nic na to poradzić. Czekało ją spanie pod gołym niebem, to chyba nie może być aż tak straszne, prawda? Przecież, nie są pośrodku dziczy. A może jednak?

-Świetnie, po prostu genialnie. – powiedziała, już nieco spokojniejszym głosem Blake.

Madison odwróciła się na pięcie i spojrzała na wszystkich, obserwujących je. 

-Przedstawienie skończone. – powiedziała i skierowała się do samochodu wyjmując z niego swój plecak. Zarzuciła go na swoje plecy i ruszyła przed siebie, nie mając pojęcia gdzie idzie.

~*~

Luke cały czas obserwował kłótnię Madison i Alex, nie miał pojęcia, o co im poszło, ale jednego był pewien. Blondynka była nieźle wkurzona. Chyba nikt nie chciałby wejść jej w tym momencie w drogę. To po prostu nie skończyłoby się dobrze dla tej osoby. Nie ważne, kim by była. 

Gdy zobaczył jak Mads odchodzi, nie miał pojęcia co zrobić. W ogóle nie miał pojęcia co tu się dzieje. Alex podbiegła do niego i Calum’a, który właśnie pomagał Hemmingsowi rozłożyć namiot. 

-Uciekła. Zabrała plecak i poszła. Tak po prostu. – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się strach. To było normalne, że bała się o swoją przyjaciółkę. – Zrób coś! – zwróciła się do Luke’a.

-Ja?! – zapytał piskliwym zza skoczenia głosem. – Dlaczego ja mam za nią iść? To na ciebie jest obrażona! Nawet nie wiem dlaczego. 

-Zoe wzięła za mały namiot, nie zmieścimy się we trzy. – to sprawiło, że Hemmings, szybko zerwał się ze swojego dotychczasowego miejsca i ruszył w ślad za blondynką. 

Po kilku minutach biegu, zatrzymał się przed Madison, sprawiając, że stanęła w miejscu. Zziajany oparł swoje dłonie o kolana i pochylił się, starając złapać pełny oddech. Nadal dziwił się, że Mads na tych swoich krótkich nóżkach, przeszła taki kawał drogi. Przecież, nie minęło tak dużo czasu.

-Co? – zapytała sfrustrowana. Niestety. Tym razem padło na Hemmingsa, będzie jej dzisiejszą ofiarą wyżycia się wszystkich buzujących w niej emocji. 

-Jak szybko tu doszłaś?! Przecież masz takie krótkie nogi. – powiedział, próbując w jakiś sposób rozładować napięcie. Niestety, był to jeden z najgłupszych pomysłów, na jaki mógłby wpaść. 

-Oh, dzięki. Teraz będziesz komentował, moje krótkie nogi. – powiedziała z wyrzutem i wyminęła go, ruszając przed siebie. Chłopak szybko złapał ją za łokieć, odwracając w swoją stronę.

-Przepraszam. – popatrzył w jej piwne oczy. Zobaczył, że są zaszklone, co wywołało w nim dziwne „coś”, co sprawiło, że stał się zły na siebie i na wszystko, co spowodowało ten stan. Luke zbliżył się do Mads i położył jedną z dłoni na jej policzku, gładząc go kciukiem. –Ej, co się stało? O co chodzi? – zapytał zmartwiony. 

-Nie wiem. – wzruszyła ramionami. Rzeczywiście, nie wiedziała, co wywołało taki stan. W sumie nie często w niego wpadała, prawda? Rzadko, kiedy płakała, więc, o co chodzi tym razem? Eh… może to po prostu zbliżający się okres.

-Chodź, wrócimy do wszystkich. 

-Nie mam gdzie spać. – szybko wytłumaczyła, gdy ciągnął ją za rękę w stronę pozostałych. 

-Już masz. – odwrócił się do niej, posyłając rozbrajający uśmiech. – Śpię sam w namiocie. Wydaje mi się, że znajdzie się troszkę miejsca dla ciebie. – mrugnął do niej okiem, wywołując melodyjny chichot. 

Boże, mógłby tego dźwięku słuchać już do końca życia. 

_____________________________________________________

mam wrażenie, że te rozdziały są już coraz gorsze. no ale co poradzić. choćby nie wiem jak bardzo chujowe te rozdziały były, dokończę ten fanfic. chociaż jeden muszę skończyć. 

widzicie? jednak potraficie zostawiać po sobie komentarze. 

dlatego pamiętajcie.

to od was zależy czy pojawi się nowy rozdział :) 

do następnego